TOON BLOM & TRUUS LADRU

B

In de Tweede Wereldoorlog werkte Toon  als procuratiehouder op het kantoor van de Amsterdamsche Bank (nu deel van ABN-Amro en zonder bonussen) in de Sarphatistraat. Die lag midden in de jodenbuurt. Menige joodse landgenoot heeft hij daar kunnen helpen en waarschuwen dat ze moesten onderduiken. Sommigen van hen meenden dat het wel goed met ze zou komen omdat ze immers geld hadden. Zo is het dus niet gegaan. Van NSB-ers moest hij niets hebben. Haatte ze. Ook na de oorlog. Als ie ze in kleine kring tegenkwam was het “zij weg of ik ga weg”.

Zoon Ernst moest in die oorlogstijd de illegale krant ‘Het Parool’ rondbrengen. Dat moest hij natuurlijk onopvallend doen. Deed ie al voetballend, want wie verdenkt nou zo’n jongen van illegale activiteiten?

In de hongerwinter 1944-1945 (jan. – half mei) ben ik gehuisvest geweest in Oud Karspel (NH) boven Alkmaar. De directeuren van 2 bedrijven, t.w. Houthandel Jan Eecen Gzn en de zuurkoolfabriek firma. Henk Hart hadden zich het lot aangetrokken van de hongerende jonge kinderen in Amsterdam-Haarlem – Overveen – Heemstede.
Zij hebben houten onderkomens gebouwd met woon- en slaapzalen. Eecen zorgde voor het huis en Hart voor voeding.
Door bemiddeling van de Amsterdamse Bank (mijn vader, Toon Blom werkte daar), mocht van elk gezin met kinderen één kind naar Oud Karspel, zonder bonkaart. Wij werden vanaf de Prins Hendrikkade, t.o. Amsterdam CS vervoerd in het ruim van een platte aak naar Oud Karspel. Wij kregen daar eten wat we lang niet gegeten hadden, brood-melk, enz.. Gevolg: 1e week veel diarree, want we waren dat heerlijke voedsel
niet meer gewend.
Wij werden verzorgd door vele vrijwilligers, jongens en meisjes van rond de 20 jaar. Vreemd was dat er af en toe een fluit ging en dan stoven alle jongens in kleine bootjes het water op. Ze verscholen zich tussen kreken en rietkragen voor de Duitsers. Na de bevrijding hoorden wij dat het onderduikers waren.
Vele 10-tallen jaren later (2012), kwam Hans Pijlman, mijn zwager, er achter dat ook hij daar een tijd gezeten heeft, van april tot half mei 1945. We kenden elkaar toen nog niet. Hans was 5 jaar en ik 11 jaar. Ook Hans zijn vader werkte bij de Amsterdamse Bank.
Ik heb alleen maar goede herinneringen aan kinderhuis Hart-Eecen. Wat ik toen niet wist dat in ongeveer diezelfde maanden mijn latere zwager Hans Pijlman, gehuwd met mijn zuster Wil, daar ook verbleef.

foto’s 50 jarig huwelijksfeest Toon en  Truus

van Annie en Harry hebben we weinig foto’s. D.w.z. van Annie van voor de oorlog wel. Ze was vaak bruidsmeisje en had haar familie zowel bij de Blommen als bij de familie de Groot. Annie was eerder verloofd met Bab de Groot, die in de oorlog de verkeerde kant gekozen heeft (werkte voor de Duitsers). Hij is kort na de oorlog gestorven (maart 1947). Annie trouwde later met Harry. Annie was bij iedereen geliefd. Een aardige nicht en een aardige tante die voor haar neefjes en nichtjes altijd wel wat meebracht.

Wil en Hans Pijlman

Hans heeft z’n leven lang bij IBM gewerkt. Dat betekende ook werken en verhuizen naar Duitsland, later naar de VS en toen weer terug naar Nederland, waar ze definitief gingen wonen in Nieuwveen. Voor Wil betekende dat, dat ze niet meer buitenshuis kon werken. 

Wil is nu o.a. als vrijwilligster actief in een hospice.   Wil, die ook Pim genoemd wordt, is onze wandelende encyclopedie als het gaat om de familie- geschiedenis van de Blommen. Zonder Pim geen website ! Hans is degene die de video’s maakt van onze reünies en heeft vele optredens met z’n accordeon, waarvan hij de elektrische versterking grotendeels zelf gemaakt heeft.

Ze kregen twee kinderen:

1. Eric Harold, geb. 5 jan. 1966 te Lexington (Kentucky) USA

2. Myrtho, geb. 27 mei te Nieuwveen

.

Toen Ernst geboren werd was het nog gebruikelijk dat kinderen vernoemd werden naar de (groot-)ouders. Zo niet Ernst en Wil. “Waarom Ernst”, werd aan Toon gevraagd. Het antwoord: “omdat het een ernstige tijd is” (Ernst werd geboren in 1933).

Erg kerkelijk waren Toon en Truus niet. Van hun mochten kinderen op zondag met de tram en konden ze een ijsje krijgen. De kinderen die o.a. bij hen langs kwamen waren die van broer Piet Blom. Maar die was streng in de leer. Dus als z’n kinderen op zondag thuis kwamen met de tram ging bij Toon en Truus de telefoon. Een woedende broer Piet aan de andere kant van de lijn. “Nou dan laat je je kinderen toch niet meer komen”, was dan het antwoord van Toon. Typisch een Blommenantwoord.